Η αστική τάξη θέλει να κρύψει αυτή την αλήθεια από τους εργάτες. Σε κάθε χώρα επιδιώκει να περιορίσει την επίλυση των προβλημάτων μέσα στα στενά εθνικά σύνορα. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με τις κυνικές και καλά ενορχηστρωμένες ρατσιστικές τους εκστρατείες, προωθούν τη δυσπιστία και το μίσος ανάμεσα στο ντόπιο και το μετανάστη εργάτη. Στην εκτέλεση αυτού του αισχρού καθήκοντος οι δημοκρατίες αποδεικνύονται ότι είναι ακόμη πιο επιτηδευμένες και ικανές από τα ανοιχτά ρατσιστικά και δικτατορικά αστικά καθεστώτα του παρελθόντος και του παρόντος.

Η ρατσιστική προπαγάνδα της αστικής τάξης εκμεταλλεύεται τον ανταγωνισμό μεταξύ ντόπιων και μεταναστών εργατών που δημιουργήθηκε από την ίδια για να διαιρεί την εργατική τάξη, για να την εξασθενεί και για να την εκμεταλλεύεται ευκολότερα. Αυτός καθαυτόν ο ρατσισμός δεν διαφέρει διόλου από τα άλλα μέσα δημιουργίας διαιρέσεων που χρησιμοποιούν τα αφεντικά, όπως η πρόσληψη εργατών με βραχυπρόθεσμες συμβάσεις, η υπεργολαβία του έργου σε εξωτερικές εταιρίες, το χάσμα μεταξύ των παλαιότερων εργατών που εργάζονται υπό συνθήκες και όρους «προστασίας» και των νεαρότερων εργατών που εργάζονται χωρίς κανενός είδους προστασία ή ασφάλεια και η διαίρεση μεταξύ εργατών σε διαφορετικές εταιρίες και χώρους εργασίας ως αποτέλεσμα της βαθμιαίας διάλυσης της συλλογικής διαπραγμάτευσης σε εθνικό επίπεδο.

Έτσι, ο ρατσισμός δεν είναι ένα νοσηρό ένστικτο, από το οποίο η αστική κοινωνία μπορεί να θεραπευτεί, αλλά, αντιθέτως, ένας αναπόφευκτος καρπός των συνθηκών ύπαρξής της και ένα όπλο στον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται μεταξύ του κεφαλαίου και του προλεταριάτου. Αυτός θα εξαφανιστεί όταν δεν θα υπάρχει πια ταξική πάλη, όταν οι ίδιες οι τάξεις θα έχουν εξαλειφθεί, όταν το προλεταριάτο θα έχει απελευθερωθεί από τη μισθωτή εργασία, όταν θα έχει πραγματοποιηθεί ο κομμουνισμός.

Γι’ αυτόν το λόγο η καταπολέμηση του ρατσισμού με τον αντιρατσισμό, στο αφηρημένο επίπεδο των απόψεων και των ηθικών αξιών, δεν είναι μονάχα ανώφελη αλλά και εντελώς επικίνδυνη. Ο κομμουνισμός δεν θέτει ως στόχο του μια αδύνατη διαπολιτισμική διαμεσολάβηση, αλλά φιλοδοξεί να πάει πέρα από τις αρχαίες ιστορικές κουλτούρες της ανθρωπότητας για να τις συνθέσει σε μια υψηλότερη μορφή που θα βρίσκεται σε αντίθεση με όλες αυτές.

Η μάχη που διεξάγεται σήμερα είναι μια ταξική και προλεταριακή μάχη που έχει ως στόχο της την ενότητα. Ο στόχος της είναι να εμποδίσει την πρόσληψη εργατών κάτω από χειρότερους όρους και συνθήκες, διαμέσου χαμηλότερων μισθών, της μεγαλύτερης ευκολίας με την οποία οι εργάτες μπορούν να απολυθούν ή διαμέσου αυτών των δύο οι εργάτες να βρεθούν σε μια θέση στην οποία μπορούν να εκβιαστούν με την απειλή της απόλυσης. Οι πραγματικά σημαντικοί αγώνες της εργατικής τάξης είναι αυτοί που συμπίπτουν με την υπεράσπιση των πιο αδύναμών της στοιχείων, με τη συμμετοχή σε αυτούς τους αγώνες των εργατών που είναι σχετικά λιγότερο εκμεταλλευόμενοι και, πάνω απ’ όλα, αυτοί που φροντίζουν για τα δικά της συμφέροντα, δεδομένου ότι εμποδίζουν την παραπέρα κατάπτωση των ταξικών τους αδελφών που μπορούν να εκβιαστούν ευκολότερα.

Αυτές οι απλές και εύλογες αρχές της ταξικής δράσης και της ταξικής πάλης έχουν τσαλαπατηθεί σε διεθνές επίπεδο από το φιλοκαθεστωτικό συνδικαλισμό, που παντού έχει υιοθετήσει μια διαμετρικά αντίθετη μέθοδο: μαζί με το κράτος και τα αφεντικά ακολουθεί μια τακτική που πρώτα είδε να πλήττονται οι συνθήκες των προσωρινών εργατών, των μεταναστών, των νέων και των υπαλλήλων μικρών επιχειρήσεων, και αμέσως μετά μια παραπέρα επίθεση στον τελευταίο περιορισμένο κύκλο εργατών με «εξασφαλισμένες» δουλειές, επιτυγχάνοντας την ήττα ολόκληρης της εργατικής τάξης.

Σε κάθε χώρα τα επίσημα συνδικάτα (στην Ιταλία οι Cgil-Cisl-Uil-Ugl, στη Γαλλία οι Cgt-Cfdt-Fo, στην Αγγλία τα συνδικάτα που βρίσκονται σε θανάσιμη συμμαχία με το Εργατικό Κόμμα) είναι όλα οργανώσεις που περνούν διαρκώς με το μέρος των αφεντικών. Όσοι εξακολουθούν να αγωνίζονται μέσα σε αυτά με σκοπό να τα καταστήσουν ξανά υγιή (όπως η Αριστερά της Cgil) δεν έχουν καταφέρει τίποτα εδώ και τριάντα χρόνια, εκτός από το ότι διευκολύνουν την αντεργατική δράση σπέρνοντας την αυταπάτη του διεθνούς πλουραλισμού, εμποδίζοντας και μποϋκοτάροντας το έργο της ανασυγκρότησης ενός γνήσιου ταξικού συνδικάτου.

Αλλά σε αυτούς που σήμερα, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την προδοσία των Cgil-Cisl-Uil-Ugl, ισχυρίζονται ότι θέλουν να αντιπαλέψουν το ρατσισμό έξω από το πεδίο της συνδικαλιστικής πάλης, οργανώνοντας διαδηλώσεις διαταξικού χαρακτήρα ή προτείνουν οι μετανάστες εργάτες να πρέπει να απεργήσουν μόνοι τους (κάτι που είναι αδύνατον να επιτευχθεί και είναι εξ αρχής καταδικασμένο σε αποτυχία) τους λέμε ότι η μόνο συνεισφορά που κάνουν είναι να προκαλούν νέο αποπροσανατολισμό και ακόμη χειρότερη σύγχυση.

Ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός είναι η ανασυγκρότηση της ταξικής συνδικαλιστικής οργάνωσης και η συγκρότησή της σε εδαφική βάση, όπως οι παραδοσιακές Camere del Lavoro. Αυτές οργανώθηκαν εκτός εργασιακού χώρου και συνένωναν εργάτες με διαφορετικά επαγγέλματα, δίνοντας τη δυνατότητα της συμμετοχής σε εργάτες από μικρότερες εταιρίες και δρούσαν με βάση τις αρχές της ταξικής πάλης. Ήταν ένα κίνημα, για παράδειγμα, που δεν θα κρατούσε αποστάσεις από εξεγέρσεις όπως αυτή των εργατών του Ροσάρνο και ήταν θα θεωρούσε εντελώς εύλογο να κινητοποιηθεί στο πλευρό τους, θεωρώντας τους ως δικούς τους αγώνες˙ ένα κίνημα που θα απέβλεπε στα σοβαρά στην εξάπλωσή και στην κορύφωσή του με μια γενική απεργία ως μέσο για την κατάκτηση των πραγματικών άμεσων στόχων της εργατικής τάξης:

- Μείωση των ωρών εργασίας χωρίς μείωση μισθών!
- Εγγυημένο εισόδημα για τους ανέργους εργάτες!
- Αυξήσεις στους μισθούς, ειδικά στα πιο κακοπληρωμένα τμήματα!
- Πολιτικά δικαιώματα για τους μετανάστες εργάτες!