Τα κράτη σε ολόκληρο τον κόσμο, τόσο οι «δεξιές» όσο και οι «αριστερές» κυβερνήσεις, έχουν παρέμβει για να υπερασπίσουν τα κέρδη του εθνικού κεφαλαίου. Από τη μια μεριά έχουν βίαια μειώσει τους μισθούς και έχουν αυξήσει την ένταση και τη διάρκεια της εργάσιμης ημέρας, ενώ, από την άλλη, έχουν συσσωρεύσει τεράστια χρέη με σκοπό να εμποδίσουν την κρίση να φθάσει στο αποκορύφωμά της˙ μια κρίση που υπέβοσκε επί δεκαετίες και η οποία, τελικά, εξελίσσεται εκτός ελέγχου. Η εκτυλισσόμενη παγκόσμια κρίση έχει καταδείξει περαιτέρω την αποτυχία του καθεστώτος παραγωγής κέρδους, τόσο με τη μορφή του κρατικού καπιταλισμού όσο και με τη λεγόμενη φιλελεύθερη, ελεύθερη εμπορευματική του μορφή. Καθώς η κρίση λαμβάνει χώρα, ο διαβόητος αστικός μύθος της δημοκρατίας, που έχει ως σκοπό του τη μεταμφίεση της σιδηράς δικτατορίας του κεφαλαίου επί της εργατικής τάξης, γίνεται όλο και δυσκολότερη.

Κάθε πολιτική που εφαρμόζεται από το αστικό κράτος είναι σίγουρο ότι θα είναι κατά της εργατικής τάξης. Τα εθνικά κεφάλαια είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την παγκόσμια οικονομία και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Το αίτημα αποκοπής αυτών των δεσμών δεν είναι μονάχα ουτοπικό αλλά αντιδραστικό. Διότι σε κάθε κυβέρνηση και σε κράτος – συμπεριλαμβανομένων επίσης και των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων – και στις διεθνές οικονομικές οργανώσεις η πολιτική των προϋπολογισμών, των φόρων κτλ. επιβάλλονται έξωθεν λόγω της επιδείνωσης των οικονομικών θεμελίων. Δεν έχουν καμία άλλη επιλογή.

Είτε επιτρέπεται σε μια εθνική τάξη να αναβάλλει την κήρυξη χρεοκοπίας της είτε, στο τέλος, αυτή αναγκάζεται να την αποδεχθεί, η ουσία του ζητήματος είναι, είτε αυτή «πληρώνει» είτε «δεν πληρώνει», ότι οι συνθήκες θα γίνονται χειρότερες για τους εργάτες, εάν αυτοί δεν αντισταθούν στην αυξανόμενη πίεση που τους ασκείται από τα αφεντικά και τα κράτη με μια γενική και καλά οργανωμένη κινητοποίησή τους ως τάξη.

Το χρέος – του αστικού κράτους στην αστική τάξη και του αστικού κράτους σε άλλα αστικά κράτη – δεν έχει διόλου να κάνει με τους εργάτες. Είναι ενδεικτικό της εναγώνιας και της ολέθριας κατάστασής τους και όχι αυτή της τάξης μας. Οι εργάτες δεν είναι καταπιεσμένοι από τη «δουλεία του χρέους» αλλά από τη μισθωτή σκλαβιά.

Η εργατική τάξη δεν έχει καμία δουλειά να συμβουλεύει το αστικό κράτος για το πώς θα πρέπει να πραγματοποιήσει μια αδύνατη «επιστροφή στην οικονομική ανάπτυξη», αλλά πρέπει να αντιταχθεί με όλη της τη δύναμη στις προσπάθειες των αφεντικών να κερδίσουν από την κρίση αυξάνοντας την εκμετάλλευση των εργατών, διαιρώντας τους και στρέφοντας το κίνημα σε ψεύτικα μονοπάτια.

Η σημερινή κρίση – που είναι τόσο γενικευμένη, βαθιά και μη αναστρέψιμη – καταδεικνύει ότι το καπιταλιστικό καθεστώς δεν έχει τίποτα να προσφέρει στους προλετάριους. Αυτοί είναι σε θέση να σωθούν μέσα στα όρια του ξεχωριστού εργοστασίου ούτε του ξεχωριστού έθνους. Οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα. Το προλεταριάτο, και μαζί μ’ αυτό όλοι οι καταπιεσμένοι του κόσμου, μπορεί να σωθεί μονάχα αποκαθιστώντας την ενότητα της τάξης του, πρώτα σε εθνική και κατόπιν σε διεθνή κλίμακα.

Αυτό το καθεστώς δεν θα καταρρεύσει εξαιτίας της άκρως πρόδηλης οικονομικής, κοινωνικής και πνευματικής χρεοκοπίας του. Εάν η αστική τάξη καταφέρνει ακόμα να διατηρεί την πολιτική εξουσία σε κρατικό επίπεδο, αν η συνειδητή διεθνή δράση του επαναστατικού προλεταριάτου και του κομμουνισμού δεν παρέμβουν, η ανθρωπότητα θα ριχτεί σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, που είναι το μοναδικό όργανο που μπορεί να επιτρέψει στο κεφάλαιο να αναγεννηθεί διαμέσου της φοβερής καταστροφής τεράστιων μαζών εμπορευμάτων και ανθρώπινων όντων.

Σήμερα κάθε αστική κυβέρνηση, είτε της «δεξιάς» είτε της «αριστεράς», ωθείται από την κρίση να επιβάλλει σκληρά μέτρα στην εργατική τάξη. Αύριο, όταν βρεθεί αντιμέτωπη με την επικείμενη κατάρρευση, θα προσπαθήσουν να τραβήξει τους εργάτες να σφάξουν ο ένας τον άλλον σε έναν νέο πόλεμο για την αναδιανομή των διεθνών αγορών, αλλά, πάνω απ’ όλα, για να εμποδιστεί την επανάσταση.
Η πρόβλεψη που έγινε από τον επαναστατικό κομμουνισμό θα επιβεβαιωθεί αύριο, όπως ακριβώς και η μαρξιστική πρόβλεψη της μεγάλης κρίσης έχει επιβεβαιωθεί σήμερα, επειδή αμφότερες βασίζονται στα ίδια επιστημονικά θεμέλια του μαρξισμού και στην από μέρους του ανάγνωση της ιστορικής εμπειρίας δύο αιώνων καπιταλισμού, των κρίσεών του, των επαναστάσεων και δύο παγκοσμίων πολέμων.
Τα αιτήματα περί «μη πληρωμής του χρέους» και περί της πάλης «κατά των Ευρωπαίων τραπεζιτών» δεν υπερασπίζονται την εργατική τάξη. Απεναντίας, είναι συνθήματα που μπορεί να είναι χρήσιμα σε μια μελλοντική αστική κυβέρνηση ντυμένη στα μαύρα ή στα κόκκινα, της οποίας το έργο θα είναι να τραβήξει τους εργάτες σε έναν πόλεμο για την υπεράσπιση της «πατρίδας» κατά των εχθρικών εθνών.

Ο πραγματικός προλεταριακός αγώνας δεν είναι ενάντια στο χρέος αλλά ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά! Οι εργάτες πρέπει, για μια ακόμη φορά, να κάνουν δικά τους τα μεγάλα ιστορικά αιτήματα του εργατικού κινήματος:
- κατώτατος μισθός για όλους τους εργάτες με βάση το κόστος ζωής
- επίδομα ανεργίας στο ύψος του κατώτατου μισθού
- μείωση των ωρών εργασίας με τη διατήρηση του ίδιου μισθού
- ίδιες συνθήκες εργασίας ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητας ή φύλου
- πλήρη πολιτικά δικαιώματα για τους μετανάστες εργάτες.

Αυτά είναι τα αιτήματα που έχουν από κοινού όλοι οι εργάτες και ενοποιούν τους αγώνες τους πέρα και πάνω από θρησκευτικές, φυλετικές, κλαδικές ή επαγγελματικές διαφορές. Μονάχα δε με βάση αυτά τα αιτήματα μπορεί να πραγματοποιηθεί μια γενική κινητοποίηση της τάξης.

Αυτά τα ιστορικά αιτήματα έχουν αρπαχτεί από τα χέρια των εργατών και έχουν αντικατασταθεί με αυτά που τους διαιρούν και τους κρατούν σταθερά κλεισμένους μέσα στις φυλακές των εταιριών, κάνοντάς τους να ξεχάσουν, ύστερα από δεκαετίες καθεστωτικού συνδικαλισμού, ό,τι κάποτε υποστήριζαν. Όποιος, όμως, καλεί σήμερα τους εργάτες να «παλέψουν κατά του χρέους» δεν προσφέρει παρά μια καινούργια παραλλαγή του παλιού αντεργατικού έργου του οπορτουνισμού, που παραμένει πάντα μαζί μας!

Αυτό που καθίσταται όλο και πιο επιτακτικό ζήτημα για τους εργάτες είναι να αναδημιουργήσουν ένα συνδικαλιστικό ενιαίο μέτωπο βάσει αυτών των αιτημάτων, να προβούν στην άνευ όρων υποστήριξή τους, καθώς αυτά αντιτάσσονται στα συμφέροντα της αστικής εθνικής οικονομίας και είναι ασυμβίβαστα με τον καπιταλισμό, ανοίγοντας, με αυτόν τον τρόπο, τον δρόμο για την ανασυγκρότηση ενός ισχυρού ταξικού συνδικάτου που είναι έξω από τα καθεστωτικά συνδικάτα και εναντίον τους.

Η εργατική τάξη πρέπει να ξαναμάθει πώς να οργανώνεται ξεχωριστά από τον κυρίαρχο ταξικό εχθρό και από τα ταλαντευόμενα ενδιάμεσα στρώματα και τα «κινήματά» τους, επειδή μονάχα αυτή αντιπροσωπεύει τον σπόρο του μέλλοντος και έχει τη δύναμη να επιφέρει ένα καλύτερο μέλλον. Μονάχα, όμως, μια τάξη που οργανώνεται και επικεντρώνεται στους σκοπούς της, που χρησιμοποιεί το όπλο της απεργίας και όχι τις κάλπες, θα μπορέσει να τραβήξει προς το μέρος της όλες τις αναρίθμητες εκφράσεις κοινωνικής δυσαρέσκειας κατά του καπιταλισμού.

Γι’ αυτό απαιτείται η πολιτική οργάνωση του προλεταριάτου, το Διεθνές Κομμουνιστικό Κόμμα – που είναι το αναντικατάστατο όργανο για να διατηρηθεί σήμερα ζωντανή η επαναστατική κομμουνιστική προοπτική –  να ισχυροποιηθεί και να εξαπλωθεί, ούτως ώστε να μπορέσει κάποια μέρα να καθοδηγήσει το προλεταριάτο στον αγώνα για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και να ανοίξει τον δρόμο για την πλήρη κομμουνιστική απελευθέρωση της ανθρωπότητας.
 

19 Οκτωβρίου 2011